Bye bye Holland.. Hello Brasil

Hee,

Nou dit is dus mijn eerste officiële waarbenjij.nu website. Ik was nooit goed in het onderhouden van dagboeken dus ik ben benieuwd of deze kimvandersanden.waarbenjij.nu het wel gaat overleven?! We zullen het zien.

Na een maandenlange voorbereiding (lees een hoop stress) is het toch eindelijk allemaal gelukt en zijn we aangekomen MET visum. Voor diegene die het hele stress verhaal niet mee hebben gekregen: een studenten visum krijgen voor Brazilie is net zoiets als gokken, als je geluk hebt krijg je een visum. Met een beetje pech (oftewel Kim Karma), ga je 8 keer richting Rotterdam, moet je je geboorte akte in Duitsland ophalen, staakt het consulaat en zo zijn er nog wel een aantal situaties die er voor zorgen dat je kunt fluiten naar je visum.
Kortom tot een dag voor vertrek waren Anne & ik er van overtuigd dat we geen visum zouden krijgen, waardoor alles in Brazilie geregeld zou moeten worden. Ik kan jullie na één dag al vertellen dat de efficiëntie hier ver te zoeken is en wij ontzettend blij zijn dat alles in orde is.

Op 10 Juli 06.45 zijn Anne en ik vertrokken vanaf Schiphol. Omdat mijn papa en mama me helaas niet uit konden zwaaien heb ik mijn eigen afscheidscomite bij elkaar getrommeld, bestaande uit Anne, Maartje en Pim en als verrassing ook Emmy! Zoals je vast zul begrijpen ging ook het inchecken van een koffer niet van een leien dakje. Bij de KLM mag je namelijk zelf je koffer inchecken maar de mijne was maar liefst 1,2 kilo te zwaar waardoor het apparaat hem niet wou 'opeten'. Nou hop koffer weer uit het apparaat en een kilo er snel uithalen. Deze kilo waren mijn geliefde sportschoenen, die ik NU al mis.
Poging 2, koffer nu 23,2 kilo te zwaar. Nou het apparaat wou hem wel toestaan maar nu scande hij het label niet. FIJN die 'DOE- HET- ZELF' apparaten. Dus Kim richting Servicebalie (poging 3), krijgt mijn koffer het label zwaar. Nu vraag ik je?! Normaal gesproken heb ik nooit inpak drama, maar ik kan je vertellen een half jaar in 23 kilo stoppen een lastige opgave. Dankzij Anne & Maartje ben ik gelukkig het overzicht niet verloren. Oh en die vacuüm zakken zouden een uitvinding moeten zijn, nou laat dat vacuüm maar weg ;)!

Nou goed en wel alles ingecheckt, snel even afscheid genomen van iedereen. Ondanks het feit dat ik super veel zin had/ heb om hier te zijn vond ik het wel lastig om mijn beste vriendinnetjes en net gevonden Diva achter te moeten laten. Maar dankzij de ontzettend lieve brieven die ik het vliegtuig heb gelezen viel ook dat uiteindelijk wel mee.
De eerste vlucht vertrok dus om 6.45 richting Frankrijk, deze verliep soepel en voordat ik het wist stonden we op het vliegveld in Parijs. Daar hebben we moeten wachten tot 10.30 voordat we het vliegtuig in konden stappen richting Rio de Janeiro. Eenmaal geïnstalleerd steeg het vliegtuig op en ik was meteen K.O., na een uurtje te hebben geslapen heb ik The Hunger Games en The Vow gekeken (Maart hij viel vies tegen). Tussendoor hebben we ook nog even misselijkmakende turbulentie gehad en ben ik erachter gekomen dat vliegtuig eten niet mijn ding is. Thank god voor Cola wat universeel lekker blijft. Eenmaal aangekomen in Rio hadden we een aantal uur te doden voordat de volgende en tevens laatste vlucht zou vertrekken. Onze vlucht vertrok 21.45 lokale tijd waardoor we 23.06 in Curitiba (onze verblijfplaats) zouden zijn. Echter had deze vlucht een uur vertraging, waar Anne en ik beiden vrij weinig van mee hebben gekregen aangezien we allebei ontzettend moe waren.
Gelukkig stonden er wel twee mannen van Housing Brasil op ons te wachten die ons naar het huis hebben gebracht. Morgen zal ik het huis even fotograferen en laten zien, zodat jullie een beter beeld krijgen hoe het eruit ziet. Eenmaal aangekomen hebben Anne en ik de bovenste kamer uitgekozen.

In ons huis kunnen 7 personen verblijven, momenteel zijn er nog 2 meiden van het vorige semester. Een Frans meisje genaamd Bladine en een Amerikaans meisje Hanna genaamd. Deze zullen eind juli en augustus vertrekken. Aanstaande vrijdag komen er 2 Fransen, wanneer de rest aankomt weten we nog niet.
Gelukkig waren de mannen ook zo aardig om onze koffers naar boven te sjouwen, vrijwel meteen naderhand zijn Anne en ik gaan slapen.

Vanochtend werden we wakker met.... REGEN. Ja je zult het niet geloven maar het is hier IJSKOUD en het regent. Dus Karma Kim blijf me trouw bijstaan ;). Op zich niet heel vreemd, want het is hier winter en het weer is nogal wisselvallig. Maar naarmate de tijd verstrijkt zal het weer ook snel beter worden, althans dat hopen we. Als eerste hebben we even Wi-Fi gefixt zodat we kunnen whatsappen, mailen, skypen, facebooken enzovoort.
Vervolgens heeft Hanna ons laten zien waar de supermarkt is, deze is gewoon te vergelijken met een Lidl in Nederland. Ze hebben er eigenlijk alles alleen duurt het ontzettend lang voordat je de boodschappen hebt afgerekend. Het geld lijkt op speelgoed geld en op een briefje van 50 real staat een ontzettend sexcy panter, heel apart. Anyway, wij richting huis, staat opeens een andere partner van Housing Brasil (bedrijf waar we het huis van huren) voor onze neus. Ze hadden een koppel verwacht... Blijkbaar is Kim een mannen naam in Brazilië, dus blijkbaar hebben ze het hele vliegveld afgelopen op zoek naar een koppel en waren ze blij verrast dat het twee meisjes waren! Dús..

De middag was niet bepaald spannend, vooral koffers uitgeruimd en een beetje zitten kletsen met alles en iedereen. Als avond eten hebben we gekozen voor een culinair hoogstandje namelijk het restaurant met de gouden bogen. Ontzettend lekker smaak is niet te vergelijken met Nederland ;).
Voor de rest nog geen spannende dingen meegemaakt. Vanavond gaan we vroeg slapen aangezien we nog een beetje moe zijn van de reis en het tijdverschil er een beetje inhakt.

Weltrusten en tot morgen.

xx